Diagnostyka preimplantacyjna PGD jest metodą pozwalającą na genetyczną analizę komórek jajowych przed zapłodnieniem lub po nim albo zarodków przed umieszczeniem ich w macicy przyszłej matki (in vitro). Zastosowanie PGD pozwala wyeliminować konieczność przedterminowego zakończenia ciąży związanego z występowaniem wad genetycznych u płodu.
Spis treści:
Czym jest diagnostyka preimplantacyjna? Inaczej nazywa się ona PGT. Diagnostyka preimplantacyjna umożliwia zbadanie występowania ewentualnych wad genetycznych albo mutacji genów zarodków, które powstały podczas zapłodnienia pozaustrojowego przed ich transferem do macicy kobiety. Wszelkie zmiany można wykryć jeszcze zanim partnerka zajdzie w ciążę. Dziedziczne wady genetyczne mogą wywołać niepełnosprawność fizyczną lub umysłową, a także mogą spowodować poronienia i przedwczesną śmierć nienarodzonego dziecka.
Diagnostyka preimplantacyjna PGD pozwala zdiagnozować na bardzo wczesnym etapie (bo jeszcze przed ciążą) wiele chorób genetycznych, jakimi może być obciążony zarodek. Dzięki powyższemu badaniu możliwe jest zdiagnozowanie m.in. chorób jednogenowych, aneuploidii chromosomalnych, translokacji chromosomowych itp. Diagnostyka PGD stosowana jest rutynowo m.in. w USA, Szwecji, Danii, Francji, Włoszech, Szwajcarii, Hiszpanii, Czechach czy Turcji.
PDG jest wykorzystywane przede wszystkim w przypadku następujących grup pacjentów:
Zobacz też: Pierwsza wizyta w klinice niepłodności
Na samym początku lekarz musi przeprowadzić szczegółowy wywiad medyczny z parą starającą się o potomstwo. Muszą oni podjąć w pełni świadomą oraz przemyślaną decyzję dotyczącą poddania się badaniu PGT. Istotne jest, iż te badania są przeznaczone tylko dla tych par, które zdecydowały się na dalsze leczenie niepłodności za pomocą metody pozaustrojowego zapłodnienia. Pary chcące począć dziecko w naturalny sposób nie zaleca się diagnostyki preimplantacyjnej. Kiedy zatem zaleca się przeprowadzenie tej diagnostyki?
Spośród wskazań do wykonania diagnostyki preimplantacyjnej można wskazać na:
Osoby znajdujące się w grupie wysokiego ryzyka przeniesienia poważnej wady genetycznej na swoje przyszłe potomstwo, zaleca się poddanie zapołodnieniu pozaustrojowemu i diagnostyce preimplantacyjnej, ponieważ jest ona możliwa wyłącznie przy takim zapłodnieniu. Zadaniem embriologów w laboratorium jest wybranie zdrowego zarodka, będącego wolnym od wag genetycznych, opierając się dodatkowo o badanie genetyczne. Do macicy podaje się tylko te zarodki, spośród których nie stwierdzono jakiejkolwiek wady. Takie rozwiązanie zwiększa szanse dla par na urodzenie zdrowego potomstwa.
Obecnie stosuje się dwie metody diagnostyczne:
Badania preimplantacyjne wykonuje się po to, aby przede wszystkim zdiagnozować aberracje chromosomowe. Istotne jest zwrócenie uwagi głównie na zmiany w liczbie, jak również strukturze chromosomów. Choroby genetyczne, które są spowodowane mutacjami chromosomów to np.:
• zespół Downa,
• zespół Edwardasa,
• zespół Klinefeltera,
• zespół Pataua.
Na szczęście diagnostyka preimplantacyjna pozwala także na wykrycie chorób jednogenowych, spośród których można wyróżnić:
• hemofilię,
• chorobę Huntingtona,
• mukowiscydozę,
• głuchotę,
• rdzeniowy zanik mięśni,
• stwardnienie guzowate.
Ta metoda pozwala na zminimalizowanie ryzyka występowania chorób genetycznych, a co ważne – uniknąć ryzyka, które jest związane z ewentualną diagnostyką inwazyjną.
Przeczytaj więcej:
Data publikacji: 21/04/2021, Data aktualizacji: 09/11/2021
Dodaj komentarz