Planowanie ciąży po 30 roku życia – jak się przygotować do zostania mamą?

planowanie ciąży po 30 roku życia

Aktualnie wiele kobiet decyduje się na macierzyństwo dopiero po 30 roku życia. Wciąż mają one duże szanse na dziecko, ale muszą liczyć się z większym ryzykiem rozwoju niektórych komplikacji. Sprawdź, jak się przygotować do zostania mamą, jeśli planujemy ciążę po 30!

Spis treści:

  1. Planowanie ciąży po 30 roku życia a szanse na dziecko
  2. Planowanie ciąży po 30 roku życia a możliwe zagrożenia
  3. Planowanie ciąży po 30 roku życia a konieczne badania

Planowanie ciąży po 30 roku życia a szanse na dziecko

Im starsza jest kobieta, tym mniejsze są jej szanse na dziecko. Płodność maleje z każdym rokiem życia, ale kobieta po 30 wciąż ma spore szanse na dziecko. Większość pacjentek w tym wieku zachodzi w ciążę szybko i bez żadnych komplikacji.

Planowanie ciąży po 30 roku życia a możliwe zagrożenia

Wiek matki może zwiększyć ryzyko wystąpienia wad wrodzonych u dziecka. Im starsza jest kobieta, tym jest ono większy. Szczególnie dotyczy to zespołu Downa, gdzie wiek matki ma duży wpływ na rozwój zaburzenia. Na przykład, u kobiet w wieku 35 lat szansa na jego rozwój wynosi 1:400, podczas gdy u kobiet w wieku 25 lat jest to 1:1250. Jednakże, mimo tych statystyk, większość kobiet po 30 roku życia rodzi całkowicie zdrowe dzieci.

Oprócz wad wrodzonych, kobiety w ciąży po 30. roku życia są bardziej podatne na inne problemy zdrowotne. Istnieje u nich zwiększone ryzyko cukrzycy ciążowej, nadciśnienia tętniczego, a także konieczności zakończenia ciąży przez cesarskie cięcie.

Zobacz również: Ciąża po 35 roku życia: jakie badania, na co uważać, jak się przygotować?

Planowanie ciąży po 30 roku życia a konieczne badania

Kobiety będące w ciąży po 30 roku życia powinny przeprowadzić badania prenatalne. Umożliwiają one wczesne wykrycie ewentualnych wad wrodzonych u dziecka jeszcze przed narodzinami. Dzięki temu rodzice mogą lepiej przygotować się na pojawienie się dziecka z daną wadą. Z kolei lekarze mogą już opracować schemat leczenia, który zostanie wdrożony od razu po narodzinach.

Diagnostykę prenatalną warto rozpocząć od wykonania podstawowych testów, takich jak test PAPP-A czy USG genetyczne. Dodatkowo warto rozważyć wykonanie badania wolnego DNA płodowego (cffDNA), jak na przykład test Prenatal testDNA. Jest to badanie nieinwazyjne, polegające jedynie na pobraniu próbki krwi od matki i przekazaniu jej do dalszej analizy. Dzięki niej możliwe jest wykrycie takich zaburzeń jak zespół Downa, zespół Patau czy zespół Klinfeltera u rozwijającego się płodu.

Oceń

Data publikacji: 05/05/2024, Data aktualizacji: 09/05/2024

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *