XI Spotkanie „Poniedziałki z Psychoterapią” odbędzie się 15 stycznia 2018 r. w Domu Literatury w Łodzi. Tematem rozmowy Krzysztofa Klajsa z Bogną Kędzierską będzie „Niewidzialne rodzicielstwo” – rodzice wobec diagnozy śmiertelnej choroby nienarodzonego dziecka.
Wydaje się, że dla zrozumienia skutków straty dziecka nienarodzonego, w tym szczególnie w sytuacji rozpoznania poważnych, śmiertelnych wad płodu, najważniejsze – dla kobiety i mężczyzny oczekujących dziecka oraz dla osób które im towarzyszą, zarówno w przestrzeni prywatnej, jak i profesjonalnej, wydaje się pytanie – kiedy stają się oni rodzicami?
Tradycyjne określenia, którymi posługujemy się w opisywaniu doświadczenia kobiety ciężarnej, wprowadzają pewne zamieszanie – wyrażenie “przyszła matka” przywołuje wprost pytanie – kiedy kobieta staje się matką?
Jednocześnie najnowsze refleksje dotyczące więzi pomiędzy rodzicami a nienarodzonym dzieckiem wskazują, że najnowsze technologie medyczne pozwalają bardzo wcześnie urealnić fakt bycia w ciąży. Dzięki coraz powszechniej dostępnym obrazom i dźwiękom, dziecko już w pierwszych tygodniach ciąży staje się bardzo realne dla obojga rodziców.
Powoduje to, że perspektywa medyczna ciąży i osobista perspektywa rodziców są coraz bardziej od siebie oddalone. Dla większości rodziców urealniony kilkunastotygodniowy płód, staje się ich realnym dzieckiem. Wszystkie informacje jakie dostają, decyzje jakie podejmują – dotyczą realnego – widzianego i słyszanego dziecka.
Zarówno społeczne otoczenie rodziców, jak i przestrzeń opieki medycznej pozostają w tradycyjnej narracji dotyczącej ciąży. W sytuacji niepomyślnej diagnozy czy straty dziecka w okresie prenatalnym przeżywanie siebie jako rodziców w nieznanej dotąd dla rodziców sytuacji – rodzicielstwa na granicy narodzin i śmierci – jest więc najczęściej „niewidzialne” dla otoczenia.
W efekcie – przestrzeń medyczna ważne decyzje egzystencjalne traktuje jako, zwykłe decyzje o zabiegu i tak traktuje np. doświadczenie zakończenia ciąży w sytuacji poważnych wad u dziecka, a przestrzeń społeczna: najbliższa – oczekuje szybkiego emocjonalnego poradzenia sobie z sytuacją, dalsza – uzurpuje sobie prawo do osądu.
Nienarodzone dziecko w sposób szczególny i intymny niesie marzenia rodziców – a śmierć dziecka zamienia te marzenia w ból. Jednocześnie to marzenia, czas ciąży, narodziny i spotkanie (pożegnanie) – są jedynymi elementami, którymi można wypełnić wspomnienia i na których opiera się żałoba. Dlatego nabierają szczególnego znaczenia i wszystko co się w ich ramach wydarzy w zwielokrotniony sposób będzie przeżywane w czasie żałoby.
Stawia to przed personelem medycznym coraz wyższe wymagania i wskazuje na potrzebę innego niż dotychczas postrzegania sytuacji pary spodziewającej się dziecka. Coraz powszechniejsza jest refleksja, że relacje z personelem medycznym, sposób informowania o stracie dziecka oraz jakość opieki medycznej determinują siłę reakcji na stres, a nawet mogą stać się źródłem wtórnej traumatyzacji, wpływając w sposób zasadniczy na długość i sposób przeżywania żałoby.
W przestrzeni pomocy psychologicznej dopiero uczymy się rozumieć tę zupełnie nową dla rodziców sytuację, jednocześnie zbierając doświadczenia, w jaki sposób udzielać profesjonalnego wsparcia zarówno rodzicom, jak i personelowi medycznemu.
Wydarzenie na Facebooku: www.facebook.com/events/1410335412427094
Adres: Dom Literatury, Roosevelta 17, Łódź
Termin: 15 stycznia 2018 r. o godzinie 18.30
Wstęp wolny
Źródło: Informacje prasowe Fundacji Polskiego Instytutu Ericksonowskiego
Data publikacji: 10/01/2018, Data aktualizacji: 06/11/2021
Zobacz także
Dodaj komentarz