Mamy ustawę o in vitro

stan prawny aktualny na dzień publikacji artykułu

Dla wielu par decyzja o dziecku to początek bardzo długiej, wyboistej drogi. Miesiące bezskutecznych starań, przykrych rozczarowań, diagnostyki i leczenia. Niektórzy będą musieli pogodzić się z informacją, że marzenia o własnym potomstwie nigdy się nie spełnią, dla innych jedyną szansą okaże się in vitro.

Od 2015 roku mamy ustawę o in vitro, która uregulowała pewne sporne kwestie. Niestety zmiany wprowadzone w rządowym programie doprowadziły do zaprzestania refundacji leczenia niepłodności metodą in vitro. Wielu parom znacząco ograniczyło to dostęp do procedury.

Spis treści:

1. Czym jest zapłodnienie in vitro?
2. Ustawa o in vitro – przepisy

Czym jest zapłodnienie in vitro?

In vitro jest metodą wspomagania rozrodu, skierowaną do par mających problemy z płodnością. Do zapłodnienia, czyli połączenia komórki jajowej i plemnika, dochodzi w warunkach laboratoryjnych (zapłodnienie pozaustrojowe).
Wśród przyczyn niepłodności, będącymi wskazaniami do zabiegu, możemy wyróżnić:

• endometriozę:
• niepłodność idiopatyczną;
• niedrożność lub brak jajowodów;
• słabą jakość nasienia.

Przeprowadzenie zabiegu wymaga wielu przygotowań. Podobnie jak w przypadku naturalnych starań, zaleca się stosowanie ogólnych metod prekoncepcyjnych (dieta, suplementacja, eliminacja używek), jednak oprócz tego para poddawana jest szeregowi procedur medycznych. Całość można podzielić na 4 etapy:

1. Stymulacja owulacji – prowadzi do wytworzenia większej ilości komórek jajowych;
2. Pobranie komórek jajowych – zabieg przeprowadza się, kiedy komórki osiągają właściwą wielkość (punkcja przebiega w znieczuleniu ogólnym);
3. Transfer zarodków (po przeprowadzeniu zapłodnienia pozaustrojowego, zarodki (1-2) transferuje się do jamy macicy);
4. Badanie Beta hCG (11 dni po transferze przeprowadza się test ciążowy z krwi kobiety).

W Polsce skuteczność metody in vitro ocenia się na około 38%.

Ustawa o in vitro – przepisy

Z ustawy wynika, że z metody in vitro mogą skorzystać pary oraz małżeństwa, u których inne metody leczenia (minimum 12 miesięcy) nie przyniosły spodziewanych rezultatów.

W przypadku kobiet, które nie ukończyły 35 roku życia, ustawa zabrania zapłodnienia więcej niż sześciu komórek jajowych (możliwe jest to w wyjątkowych sytuacjach, gdy występują wyraźne wskazania medyczne). Według specjalistów taki zapis doprowadza do zmniejszenia skuteczności metody. Wiele par potrzebuje więcej niż 1 – 2 transferów. W obecnej sytuacji prawnej oznacza to właściwie konieczność ponownego przeprowadzenia całej procedury. Z 6 komórek jajowych powstają najczęściej 4 prawidłowe zarodki. Po transferze dwóch z nich do mrożenia i ewentualnego użycia w przyszłości przeznacza się tylko dwa pozostałe i w przypadku niepowodzenia drugiego transferu, para nie ma już zarodków do przeprowadzenia kolejnego. Wysokie koszty metody zmuszają wiele osób do rezygnacji z dalszych prób.

Ustawa ogranicza diagnostykę preimplantacyjną do badania zarodków pod kątem chorób genetycznych oraz płci w przypadku, gdy może ona zaważyć o przyszłym zdrowiu dziecka – wiele chorób genetycznych jest bowiem sprzężonych z płcią.

Dopuszczalne jest dawstwo komórek rozrodczych, jednak bez możliwości czerpania z tego jakichkolwiek korzyści majątkowych.

Przepisy nie określają granicy wieku kobiet chcących przystąpić do procedury, ani dopuszczalnej ilości zabiegów, którym może się ona poddać.

Zobacz też: Pierwsza wizyta w klinice niepłodności

Patron główny działu:

Przeczytaj więcej:

• Inseminacja – wskazania, przebieg i skuteczność
• Diagnostyka preimplantacyjna
• Cena in vitro
• Na czym polega zapłodnienie metodą in vitro?
• Badania genetyczne przed in vitro
• Przyczyny niepłodności
• Niepłodność – jakie badania zrobić?
• Leczenie niepłodności

Data publikacji: 13/05/2021, Data aktualizacji: 09/11/2021